Ik wil mijn bakjes terug!!!!!

Wie denkt dat het leven van een schippersvrouw over rozen gaat heeft het mis. Problemen genoeg. Zo ook het probleem van het " voedseloverschot"  Je kent het wel, volle koelkasten voor volle buffetten en nog altijd het gevoel hebben dat je niet genoeg in huis/aan boord hebt. Vlees, vis, rauwkost, kaas, en nog heel veel meer. Nu kan ik het allemaal in mijn eigen mond stoppen maar gezien de afmetingen van de ruimte tussen aanrecht en fornuis, lijkt me dat geen strak plan. Blijkbaar zit er op deze schippersvrouw toch een zuinige modus ( schipper zal dit niet beamen na een dagje winkelen) waardoor niet alles zomaar in de prullenbak verdwijnt na een tocht.

Een heel kastje van mijn toch al zo compacte keuken is ingericht met bakjes, groot, klein, voor ieder restje zal een bakje zijn. En dan begint het. Leuren met eten. Vriend en vijand word gevraagd alsjeblieft wat mee te nemen. Als een soort van voedselbank verstrek ik restjes. Met tassen vol gaan onze vrienden en familie van boord. Heerlijk vind ik dat en met liefde geef ik het mee. Fijn dat het voedsel niet word wegegooid. Alle overtollige ballast overboord. Natuurlijk zouden wij het zelf ook op kunnen eten maar na dagen charteren en mee eten van het buffet wil je toch wel weer eens wat anders dan zalm, garnalen en salade, hoe lekker het ook is. Gewoon andijvie stamp met bal of zo. Maar dan begint de ellende pas echt. Al die "vergeten bakjes" blijken óók een aanvulling op de keukeninrichting van onze vrienden. Mijn kastje wordt leger en leger naar mate ik meer hongerige mondjes vul. Zeer regelmatig koop ik ze bij. Als die toch eens allemaal terug zouden komen.......................... begin ik een kringloop winkel denk ik, gespecialiseerd in..............................